Dwanaście.

Katherina

-Może wejdziecie ? – zapytałam.

- Oczywiście, że wejdziemy! - wyrwał się chłopak, który, jak go ostatni raz widziałam, prawie popuścił w gacie. 

– Wchodźcie chłopaki ! Tu jest bosko ! – krzyczał ‘loczek’, dobrze że w domu nie było moich rodziców. Chłopcy i Natalie zaczęli jeden pod drugim wchodzić do środka. Oczywiście przed wejściem wycierali buty o wycieraczkę, patrząc się na mnie z przemiłymi uśmiechami.

- No to będzie jazda. – powiedziałam sama do siebie i zamknęłam drzwi.

- Chcecie coś do picia ?- zapytałam. Wypadałoby ich czymś poczęstować. Usłyszałam, że chętnie wypiliby kawę, a Natalie sok pomarańczowy. Kiedy robiłam kawy, na dół zszedł Michael.

- Cześć Natalie i… zgrajo chłopaków, których w życiu nie widziałem na oczy. – powiedział Michael trochę zdziwiony towarzystwem chłopaków. Za często nie przychodzili.

- Cześć! – krzyknęli chórem, swoją drogą, to fajnie im to wychodziło.

- No siostra, widzę, że mi kolegów przyprowadziłaś. Kto idzie grać w gry ? –zapytał się. Oczywiście wiedziałam, że jest to pytanie retoryczne, bo chłopcy mieli uknute szybko zmyć się z salonu, ale że pójdzie z nimi też Natalie ? tego się nie spodziewałam.  Zostałam sam na sam z Louisem.

- No więc ? Co chciałeś mi powiedzieć ? – uśmiechnęłam się zachęcająco, przynajmniej miałam nadzieję, że tak to wyglądało.

- W sumie to nic. Niall mnie zmusił, żebym przyjechał do ciebie.

- Louis! Ogarnij się! – usłyszałam głos tego przystojnego blondyna. Louis zrobił się cały czerwony, zastanawiałam się , czy ze złości czy z wstydu.

- Mnie nie musisz się wstydzić Lou  - próbowałam go zachęcić, żeby mi powiedział, to co ma do powiedzenia, bo strasznie się denerwowałam.

- Od ostatniego dnia, kiedy z tobą rozmawiałem, nie mogę zasnąć. Cały czas myślę o tym, jak słodko się uśmiechasz. Od tamtego czasu pragnę poczuć ciepło twoich dłoni. Tęsknie za tobą, choć tak naprawdę jeszcze dobrze cię nie znam. Kiedy kładę się spać, myślę o tym, czy też myślisz o mnie, tak często jak ja o tobie. – chciałam mu przerwać, ale nie potrafiłam. Chciałam w końcu uwierzyć w to, że mogę się komuś podobać. Że ktoś może mnie kochać. – Wystarczy że jesteś, twoja obecność sprawia, że jestem cholernie szczęśliwy. – przestał mówić, a ja patrzyłam się na niego jakby postradał rozum. Nie wiedziałam co powiedzieć. Mi też na nim zależało. Bardzo go lubiłam, a wtedy, gdy chwycił mnie w kawiarni za rękę, poczułam, że  to może być coś więcej, niż tylko przyjaźń. Chciałam, żeby tak było. Louis chyba widząc, że nie wiem co powiedzieć, przybliżył się do mnie i pocałował. Nigdy nikt mnie tak nie całował. Nikt nigdy nie powiedział mi takich rzeczy. Po raz pierwszy czułam, że jestem naprawdę szczęśliwa w objęciach chłopaka, którego tak naprawdę nie znam. Nagle usłyszałam jakiś huk. Louis przerwał i równocześnie popatrzyliśmy się na schody. Na podłodze leżał uśmiechnięty i niezwykle zadowolony z siebie ‘loczek’ .  Zaczął klaskać i w tym samym momencie wszyscy zeszli po schodach i zaczęli się śmiać, a zadowolony Michael powiedział:

- No siostra, nareszcie ci się coś udało!

- Jestem z ciebie dumny Lou ! – krzyknął blondyn. Widać było, że udaje szczęśliwego, ale chyba tylko ja to zauważyłam.

- No, Katie. Poznaj chłopaków : Liam, Harry, Niall, Zayn – wskazywał po kolei każdego z chłopaków.

- Czy ty jesteś byłym chłopakiem Claudii Horrison ? – zapytałam, bo z opisu Claudii, wynikało, że to on. Byłam pewna na sto procent, ze to on, ale wolałam się upewnić.

- Znowu się zaczyna – burknął pod nosem blondyn, a ja zaczęłam krzyczeć:

- Jak mogłeś? Nawet nie wiem co powiedzieć. Kurka wodna, no. Brakuje mi słów.

- Kurka wodna ?! – krzyknął Zayn i wszyscy wybuchnęli radosnym śmiechem. Tylko ja siedziałam naburmuszona na kanapie. – I chyba wszyscy wiedzą dlaczego brakuje ci słów.

- Nie jesteś ani trochę śmieszny Zayn. – zwróciłam się do niego, a później zaczęłam znowu krzyczeć na Nialla – Czy ty sobie wyobrażasz jaki ból ona musiała znosić ? Nie, bo za tobą cały czas gania stadko wiernych fanek, które oddadzą wszystko tylko, żeby cię dotknąć. Przecież pan ‘ sławny  Niall Horan ’ nie zna pojęcia ‘ból’. Bo ty możesz pocieszyć się każdą dziewczyną, a ty opuściłeś Claudie, wtedy, kiedy ona tego najbardziej potrzebowała. – skończyłam krzyczeć, a on tylko głupkowato się uśmiechnął i powiedział

- Myślisz, że jak znasz moje imię, to wiesz o mnie wszystko ?! – wybuchnął nagle Niall – prawda jest taka, że ja cierpiałem bardziej niż wy obie razem wzięte. Gówno o mnie wiesz! A opowiadasz niestworzone rzeczy. Myślisz, że mi nie było ciężko z nią zerwać ? Myślisz, że co, że ja nie mam uczuć ? Że jestem pozbawiony jakichkolwiek skrupułów ? Kiedy patrzę w lustro widzę chłopaka, którego zniszczyła kariera. Któremu kariera zniszczyła życie, zabrała wszystko co było dla niego najważniejsze. A ty jeszcze mówisz, że to ja ją zraniłem ?! Ja ją dopiero uratowałem od zranienia. – zrobiło mi się głupio, ze tak na niego naskoczyłam. W końcu to jest zwykły nastolatek. On też ma uczucia.

- Przepraszam – zdołałam tylko wykrztusić, ale to podziałało.

- Nie ma za co. – uśmiechnął się wesoło do mnie.

- No! I żeby mi się to więcej nie powtórzyło jasne ? – powiedział nagle Michael, zwracając się do Nialla.. Wszyscy zaczęli się śmiać, a Michael popatrzył się na mnie zdezorientowany i uśmiechnął się.

- No to idziemy na pizzę !? – pół stwierdził, pół zapytał Niall – jestem głodny!

- Idziemy ! – odpowiedzieli, znowu, chórem.

- Czy wy planujecie to odpowiadanie ? – zapytałam, a oni zaczęli się ze mnie śmiać. Z ich wizyty nic nie wynikło. No oczywiście, oprócz tego, że znowu jestem szczęśliwa i to nie sama. Z Louisem. Pięć minut później cała grupa była już gotowa do wyjścia. Mój chłopak, jak to dziwnie brzmi, wziął mnie pod rękę i razem wyszliśmy na dwór. 

_______________________________

Jak się podoba ? :D Proszę o opinię. Bo nie wiem, czy sens ma kontynuowanie tego opowiadania, bo nie wiem ile osób go czyta. 

Do widzenia ! (: